vahimə

is. <ər.> Xəyala gələn qorxulu şeylər, hövl. Təklik, xarabanın vahiməsi, qaranlıq gecə . . bunların heç birisi ərindən qaçmış cavan gəlinə əsər edə bilmədi. Ç.. // Qorxu, dəhşət; təşviş və narahatlıq. Hamının gözündə küt və vahimə ilə dolu bir ifadə hakim idi. M. İ.. Qız vahimə və iztirabla yoldaşlarına baxır və heç bir söz demirdi. İ. Ə.. Vahimə basmaq (götürmək, bürümək) – bərk qorxmaq, dəhşətə düşmək, qorxuya düşmək, vahimələnmək. Nurəddin qorxaq uşaq deyilsə də, meşənin vahiməsi onu da basmışdı. S. S. A.. Tellini yenidən vahimə bürüdü. O qorxurdu. S. H.. Vahimə etmək – qorxmaq. <Ağa Kərim:> Gərək o hər necə desə, onun sözündən çıxmayasan və heç vahimə və ehtiyat etməyəsən. M. F. A.. Heç vahimə etmirəm əcəldən; Mən qorxmamışam, ana, cədəldən. A. S.. Vahiməyə düşmək – bax vahimələnmək. Dolama yollarla enirkən bəzi yoldaşlarımız vahiməyə düşdü. S. Rüst.. Xanlar anasının daha da narahat olduğunu, doğrudan da vahiməyə düşdüyünü görüb, onu toxdatmağa çalışdı. S. R.. Vahiməyə salmaq – bax vahimələndirmək. Həyətə girdikdə əsrarəngiz . . sükut insanı vahiməyə salırdı. M. İ..